Το σοσιαλδημοκρατικό τρίπτυχο: Παιδεία ως μοχλός ανάπτυξης, ευκαιρίες και προοπτική στην Εργασία, ισότιμη πρόσβαση στην Υγεία.

Το Σοσιαλδημοκρατικό τρίπτυχο: Παιδεία ως μοχλός ανάπτυξης, ευκαιρίες και προοπτική στην εργασία, ισότιμη πρόσβαση στην υγεία

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Το σχολείο ως πυλώνας κοινωνικής διαπαιδαγώγησης

Στο ζήτημα της Παιδείας δεν αρκούν επικοινωνιακές μεταρρυθμίσεις, συνοδευόμενες από ιδεοληπτικά πρόσημα ικανοποίησης συγκεκριμένων ακροατηρίων και συμφερόντων. Πολλές από τιςμεταρρυθμίσεις εστίασαν κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το πρόβλημα, όμως, του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ξεκινάει από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής, τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο είναι:

1. Υποχρηματοδότηση: Βασικές ελλείψεις σε υποδομές, υλικοτεχνικό εξοπλισμό και στελέχωση. Την περίοδο της κρίσης, μάλιστα, αυξήθηκαν δραματικά ταπαιδιά που έμειναν έκτος εκπαιδευτικού συστήματος ή που δεν ολοκλήρωσαν τη βασική εκπαίδευση.
2. Έξαρση εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων: Ανισοκατανομή πόρων ανάμεσα σε προνομιούχα και μη προνομιούχα σχολεία.
3. Φτωχά εκπαιδευτικά αποτελέσματα: Οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών παραμένουν σταθερά χαμηλές, συνεχώς μειούμενες από το 2009, με βάση τα διεθνή πρότυπα αξιολόγησης (PISA).
4. Παραπαιδεία και ανεπάρκεια: Το Λύκειο – «προθάλαμος» των ΑΕΙ – παρέχει ελλιπή προετοιμασία, ακόμα και σε βασικές δεξιότητες (ξένες γλώσσες, πληροφορική), «φροντιστηροποιώντας» την εκπαίδευση.
5. Πρόγραμμα μαθημάτων: Οι πολλές διδακτικές ώρες δεν αρκούν όταν δεν υπάρχει ένας σύγχρονος και διαδραστικός τρόπος διδασκαλίας.
6. Υποβαθμισμένη επαγγελματική εκπαίδευση: Δεν υπάρχει σοβαρός στρατηγικός σχεδιασμός που να προωθεί και να ενισχύει την επιλογή της επαγγελματικής εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ).

Απαιτούνται, λοιπόν, ριζικές αλλαγές. Βασική προτεραιότητα η αύξηση της χρηματοδότησης καθώς προέχει να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις στις υποδομές και στη στελέχωση. Παράλληλα χρειάζονται:

1. Μετάβαση από ένα σύστημα που βασίζεται στην αποστήθιση, σε ένα που προωθεί την κριτική σκέψη και τον υγιή προβληματισμό.
2. Αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εγκαταλείποντας την εντατικοποίηση και υιοθετώντας ένα μοντέλο που ενισχύει τη συνεργασία και την ομαδικότητα.
3. Κοινωνικήδιαπαιδαγώγησηκαι ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης σε ηθικές, πνευματικές και πολιτισμικές βάσεις για την αντιμετώπιση φαινομένων όπως ο ρατσισμός, η βία, η ξενοφοβία, ο φανατισμός, το bullying.
4. Εκσυγχρονισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας και προσαρμογή στις σύγχρονες προκλήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της κλιματικής αλλαγής.

α) Η εισαγωγή στο εκπαιδευτικό σύστημα του μοντέλου εκπαίδευσης STEM (Science – Technology – Engineering – Mathematics) για τον μετασχηματισμό της παραδοσιακής δασκαλοκεντρικής διδασκαλίας, σε διδασκαλία όπου κυρίαρχο ρόλο θα διαδραματίζει η δημιουργική επίλυση προβλημάτων και η ανακαλυπτική – διερευνητική μάθηση.

β) Εξοικείωση με ψηφιακά – τεχνολογικά εργαλεία και εκπαίδευση στην πληροφορική.

γ) Ένταξη της Περιβαλλοντικής αγωγής ως βασικό μάθημα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

δ) Ένταξη της φιλοσοφίας ως βασικό μάθημα, καθώς οι έννοιες της ηθικής, της δημοκρατίας θα πρέπει να ενισχυθούν στην εποχή της αυτοματοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης.

5. Η σεξουαλική αγωγή, η ενημέρωση και πρόληψη για τα ναρκωτικά, το κάπνισμα, η οδική συμπεριφορά και ο επαγγελματικός προσανατολισμός επιβάλλεται να υπάρχουν στο σχολικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
6. Ένταξη του μαθήματος της οικονομικής επιστήμης, καθώς το πρόσφατο παράδειγμα της κρίσης επιβάλλει τη μόρφωση πάνω σε θέματα καταναλωτικής συμπεριφοράς και επιχειρηματικότητας για την εξάλειψη του χρηματοοικονομικού αναλφαβητισμού.
7. Ενίσχυση εξωσχολικών δραστηριοτήτων, του αθλητισμού και των τεχνών.

Κοινωνική δικαιοσύνη και Τριτοβάθμια εκπαίδευση

Οι σπουδές αποτελούν το κλειδί στην περαιτέρω καλλιέργεια του ατόμου, αλλά και την εκπαίδευση και ειδίκευση του σε μία τέχνη ή ένα επιστημονικό αντικείμενο. Η Πολιτεία πρέπει να εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και την τεχνική εκπαίδευση. Ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της Παιδείας, λοιπόν, για εμάς, είναι αδιαπραγμάτευτος! Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται αποκέντρωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, πλήρεις δομές, παροχές προς τον φοιτητή και καταρτισμένο ακαδημαϊκό προσωπικό.

Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία, στο πλαίσιο της ανταποδοτικής φορολόγησης, συντηρείται από την ίδια την κοινωνία, με χαρακτήρα ισονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα, ωστόσο, βλέπουμε τεράστια υποχρηματοδότηση, περικοπές στις φοιτητικές παροχές, υπό διάλυση εστίες και σίτιση, τεράστια επιπλέον κόστη για τους φοιτητές και τις οικογένειες τους.

• Προφανής αιτία είναι η οικονομική και δημοσιονομική κρίση της χώρας την τελευταία δεκαετία.
• Η αθέατη αιτία αφορά στην ανελευθερία των Ιδρυμάτων και στη μη χειραφέτηση τους από τον στενό κρατικό παρεμβατισμό.

Η κρίση, λοιπόν, στην εκπαίδευση, όπως κάθε κρίση, γέννησε ερωτήματα και προβληματισμούς. Πέρα από αυτά, όμως, γεννά και ευκαιρίες. Ευκαιρίες να αλλάξουμε προς το καλύτερο, αναθεωρώντας – ίσως – τα δεδομένα του χθες.

Ιδιωτική εκπαίδευση και Μη κρατικά – Μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια

Δίχως να μπορούμε να συμφωνήσουμε πλήρως, αντιλαμβανόμαστε τα θετικά σημεία που ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατικών και μη κρατικών θα φέρει, δίνοντας ευκαιρίες εξέλιξης σε κάθε ένα από αυτά. Εντάσσοντας την έννοια «μη κερδοσκοπικά» μπορούμε να «προλάβουμε» καταστάσεις όπου θέτουν το κέρδος ως αυτοσκοπό, αλλά υπάρχουν και οι προβληματισμοί που παραμένουν :

• Τα κρατικά ιδρύματα λόγω της οικονομικής ασφυξίας δεν θα μπορούν εύκολα να εισέλθουν υγιώς σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον.
• Θα πρέπει να υπάρχουν ενιαίοι κανόνες λειτουργίας, ενιαίοι τρόποι εισαγωγής σε αυτά, ισότητα και ισονομία.
• Δυνατότητα υποτροφιών από τα μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά ιδρύματα στο πλαίσιο της ισότιμης, κατά μία έννοια, πρόσβασης.
• Η ίδρυση μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων κάτω από τις συνθήκες που βρίσκεται η τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα, ενδέχεται να καταλήξει στην επιβολή διδάκτρων.

Σε κάθε περίπτωση, βασική προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η ενίσχυση των δημόσιων πανεπιστημίων προτού ξεκινήσει οποιαδήποτε κουβέντα δημιουργίας μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Η παράταση που δίνεται έως την επόμενη αναθεωρητική Βουλή ίσως λειτουργήσει ευεργετικά για τη βελτίωση της δημόσιας Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το ζήτημα των κολλεγίων, δυστυχώς, ξεφεύγει από τη συζήτηση περί μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, και αποτελεί βραχνά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι αναξιόπιστες δομές τους πέρα από κάθε αξιολογητικό μηχανισμό, η πλήρης επαγγελματική εξίσωση, και πλέον ισοδυναμία, με προγράμματα σπουδών των ελληνικών ΑΕΙ και με την οικονομική ευχέρεια να είναι το μοναδικό κριτήριο εισαγωγής σε αυτά, δημιουργούν έντονο προβληματισμό.

Επειδή, όμως, δεν εθελοτυφλούμε μπροστά στο πρόβλημα της μη απονομής δικαιωμάτων σε αποφοίτους ιδιωτικών Κολλεγίων, προτείνουμε τη μερική αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων, σε ένα πλαίσιο τεχνικής εκπαίδευσης, αξιολόγηση των δομών εκπαίδευσης τους μέσα από αναγνωρισμένα θεσμικά όργανα και φορείς και καμία ισοτίμηση με τα ελληνικά ΑΕΙ.

Πανεπιστημιακό Άσυλο

Είναι σαφές πως το θεσμικό πλαίσιο καταπολέμησης των – υπαρκτών – προβλημάτων ανομίας υπήρχε πολύ πριν αναλάβει η ΝΔ τη διακυβέρνηση. Δυστυχώς, το ζήτημα αυτό περισσότερο  χρησιμοποιήθηκε ως επικοινωνιακό τέχνασμα, κάτω από το οποίο έκρυψαν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα του δημοσίου πανεπιστημίου.

Κάνουμε σαφές πως σεβόμαστε την ιστορικότητα του ακαδημαϊκού ασύλου και την προσφορά του στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία. Θέλουμε το ακαδημαϊκό άσυλο και το άσυλο ιδεών. Αλλά  δεν θέλουμε ένα άσυλο ανομίας, που θα υποθάλπει εγκληματίες, ναρκωτικά και τραμπούκους. Θέλουμε να εκφράζονται όλοι ελεύθερα μέσα σε αυτό και να μην το καταχράζεται κανείς. 

Φοιτητικοί σύλλογοι, φοιτητικό κίνημα και φοιτητικές παρατάξεις

Η ιστορικότητα του ασύλου συνδέεται άμεσα και με την ιστορικότητα του φοιτητικού κινήματος. Η συνέχεια του στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι φοιτητικές παρατάξεις, αποτελούν, δυστυχώς, ένα κακέκτυπο, πέραν ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων. Σε αυτές τις εξαιρέσεις θα επιμείνουμε για το λόγο ότι η ενασχόληση με τα κοινά πρέπει να ενισχυθεί, ιδίως σε μαζικούς χώρους όπως τα Πανεπιστήμια, ιδίως σε μία εποχή απαξίωσης της πολιτικής.

Αλλά μέσα στους συλλόγους και στις παρατάξεις χρειάζεται να εμφυσήσουμε υγιείς τρόπους πολιτικής αντιπαράθεσης. Κανόνες λειτουργίας και θεσμικό πλαίσιο. Εκπροσώπηση σε όργανα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και διασφάλιση πως οι φωνές τους εισακούγονται. Και όχι μόνο στα όργανα των Ιδρυμάτων, αλλά και σε επίπεδο Πολιτείας, διαμέσου της αναβίωσης της Ε.Φ.Ε.Ε.

Στρατηγικός σχεδιασμός και διασύνδεση

Η λειτουργία των πανεπιστημίων θα πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με έναν συνολικό στρατηγικό σχεδιασμό, που δυστυχώς σήμερα εκλείπει. Βασική αιτία η επικοινωνιακή διαχείριση ικανοποίησης κομματικών ακροατηρίων. Παραδείγματα αποτελούν η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δίχως σχέδιο ουσιαστικής αναβάθμισης τους, και η ισοτίμηση των πτυχίων των κολλεγίων με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων από τη ΝΔ. Χρειάζεται, λοιπόν, ένα οργανωμένο σχέδιο αναδιαμόρφωσης της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ώστε να εκπληρωθούν βασικοί της στόχοι :

• Άμεση πρόσβαση των αποφοίτων στην εργασία για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας και της οικονομίας.
• Η αξιοποίηση των πανεπιστημίων ως μοχλού ανάπτυξης.
• Παραγωγή επιστημονικού και πνευματικού έργου με βάση τις ανάγκες και τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.

Πως μπορούμε να πετύχουμε τους παραπάνω στόχους ;

1. Σαφείς ρόλοι και ενιαία πολιτική για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με κατοχύρωση αντίστοιχων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Σημαντικό είναι να ενισχυθεί η τεχνική εκπαίδευση.
2. Λεπτομερής οργάνωση του χάρτη των δημόσιων πανεπιστημίων.Αναδιάρθρωση σχολών και τμημάτων αναλόγως με τις ανάγκες ανά επιστημονικό αντικείμενο, τις επαγγελματικές δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών, το ενδιαφέρον και τη ζήτηση που παρουσιάζουν, την προσέλκυση ερευνητικών προγραμμάτων και αλλοδαπών φοιτητών.
3. Απελευθέρωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διαμέσου της ενίσχυσης του αυτοδιοίκητου και της μείωση της γραφειοκρατίας σε θέματα συνεργασιών, διαμόρφωσης προγραμμάτων σπουδών, διεξαγωγή ερευνητικού έργου, προμηθειών κλπ.
4. Ενίσχυση της εξωστρέφειας των Ιδρυμάτων. Εισαγωγή ξενόγλωσσων προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών, συνεργασία σχολών με αντίστοιχες του εξωτερικού, έναρξη διαφημιστικής καμπάνιας των ελληνικών πανεπιστημίων με έμφαση σε τμήματα φιλοσοφίας, τουριστικών σπουδών, μηχανικών, ναυτιλίας και άλλων αντικειμένων όπου υπάρχει παράδοση στη χώρα μας.
5. Ενίσχυση της ερευνητικής δραστηριότητας, της καινοτομίας και της ακαδημαϊκής επιχειρηματικότητας, διαμόρφωση μηχανισμού υποστήριξης εταιρειών spin – off με σκοπό την αξιοποίηση των ερευνητικών αποτελεσμάτων που παράγονται εντός του ιδρύματος, αποσαφήνιση του καθεστώτος διανοητικής ιδιοκτησίας.
6. Διασύνδεση με την κοινωνία και την αγορά εργασίας. Σωστός προγραμματισμός στην παραγωγή αποφοίτων, ορθολογικός καθορισμός των εισακτέων. Ενίσχυση του θεσμού των πρακτικών ασκήσεων και διασφάλιση αμοιβής, εισαγωγή κινήτρων στις επιχειρήσεις για απορρόφηση φοιτητών. Εφαρμογή μεθόδων διδασκαλίας που ευνοούν την ενδυνάμωση ικανοτήτων πρακτικής εφαρμογής των αποκτώμενων γνώσεων (οργάνωση και διοίκηση έργων, επικοινωνία και ανάπτυξη συνεργασίας κ.ά.).

Η αξιοποίηση των Πανεπιστημίων ως μοχλού ανάπτυξης θα πρέπει να κατέχει περίοπτη θέση στην πολιτική μας ατζέντα, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τη δυσμενή κατάσταση στην αγορά εργασίας.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η εργασιακή πραγματικότητα

Στον 21ο αιώνα και στο κατώφλι της 4ης Βιομηχανικής επανάστασης, αντί ο κοινωνικός διάλογος να επικεντρώνεται στη σύγκλιση των ανισοτήτων των χωρών, ιδιαίτερα του 3ου κόσμου, αντίθετα διαφαίνεται μια όξυνση των ανισοτήτων στις ίδιες χώρες του Δυτικού κόσμου. Στη δεκαετία της κρίσης διαμορφώθηκαν διαφορετικές «εργασιακές πραγματικότητες» τόσο ανάμεσα στις διαφορετικές ηλικιακά ενεργές εργασιακές γενιές όσο μέσα στις ίδιες ηλικιακά ενεργές γενιές. Οι δείκτες ανεργίας σε όλα τα ηλικιακά στρώματα εκτοξεύτηκαν με εργοδότες και εργαζομένους να προσπαθούν να ισορροπήσουν στα νέα δεδομένα.

Οι εργοδότες, πλέον, έχουν να ισορροπήσουν μεταξύ του μειωμένου κέρδους λόγω της μειωμένης υπεραξία της εργασίας στη βάση ενός 8ώρου, και ενός κύματος κοινωνικής επαγρύπνησης που έχει αρχίσει και επικρατεί ( work – life balance, κλιματική αλλαγή, μεταναστευτικό ) κυρίως στις νεότερες γενιές. Στο ίδιο μοτίβο οι νέοι εργαζόμενοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια αγορά εργασίας δύο ταχυτήτων. Από τη μία, κλάδοι και εταιρίες προσπαθούν να βελτιώνουν το κοινωνικό τους προφίλ και συνεπώς τις συνθήκες εργασίας τους και από την άλλη, υπάρχουν κλάδοι που προωθούν τις εκ περιτροπής θέσεις εργασίας και την ημιαπασχόληση. Σε ένα παράλληλο «σύμπαν», όλο και περισσότεροι νέοι προσπαθούν να στραφούν στην επιχειρηματικότητα σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουν τις δικιές τους εργασιακές συνθήκες. Στόχος, πλέον, είναι η σύγκλιση των ανισοτήτων μέσα στην ίδια αγορά εργασίας.

Δικαιώματα και Ισότητα

Τα εργασιακά δικαιώματα οφείλουν να διασφαλίζονται από ένα εργατικό δίκαιο που δεν θα παραβιάζεται διαρκώς μετατρέποντας τη δηλωμένη μερική απασχόληση σε αδήλωτη πλήρη απασχόληση, καθυστερώντας αμοιβές και άδειες και παραβιάζοντας συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Τα εργασιακά δικαιώματα οφείλουν να επιβάλλουν την υιοθέτηση ενός ισχυρού κοινωνικού προφίλ των εταιρειών τόσο ως προς την κοινωνία, αλλά και ως προς τους ίδιους τους εργαζομένους καθώς και να προστατεύουν τις πρωτοβουλίες επιχειρηματικότητας δίνοντας «χώρο» στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής εργασιακής πραγματικότητας.

• Απαιτείται η εφαρμογή πλαφόν στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθώς οδηγούμαστε σε μια κυκλικότητα του εργατικού δυναμικού μετά τις τρεις ανανεώσεις χωρίς να καταλήγουμε σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
• Παράλληλα, πρέπει να επανέλθει η αιτιολόγηση της απόλυσης και η ευθύνη του εργολάβου, ενώ η επιθεώρηση εργασίας οφείλει να διαφυλάττει τυχόν εργασιακές αυθαιρεσίες με κύρια την αδήλωτη υπερεργασία όπου κι εκεί απαιτείται ανώτατο όριο προκειμένου να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας.
• Τέλος, είναι απόλυτη ανάγκη η ισότητα των ευκαιριών σε όλους τους κλάδους εργασίας για άνδρες και γυναίκες και ιδιαίτερα τις μητέρες ( το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας κινδυνεύει να την αφανίσει πριν το δημόσιο χρέος της ) και χωρίς καμία διάκριση ( φύλο, καταγωγή, θρησκεία, σεξουαλικός προσανατολισμός, ηλικία, αναπηρία ).

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση μετάβαση στο νέο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζεται στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, στην ποιότητα της εργασίας και σε καλύτερες αμοιβές εργασίας για μια διατηρήσιμη ανάπτυξη. Η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα, σήμερα, συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την εντατικοποίηση της εργασίας, καθώς το παραγωγικό, τεχνολογικό παράδειγμα της οικονομίας εξακολουθεί να εμφανίζει μεγάλη καθυστέρηση.

Ανάπτυξη και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός

Είναι ανάγκη να συνδέσουμε τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό τόσο με τα πανεπιστήμια και το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν ως μοχλός ανάπτυξης, όσο και με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση που παρέχει πληθώρα ευκαιριών.

1. Ενίσχυση των παραγωγικών κλάδων που έχουν κρίσιμο ειδικό βάρος, με σημαντική δυνατότητα δημιουργίας ποιοτικών θέσεων εργασίας, και διασύνδεση τους με τα πανεπιστήμια :

α) Διαμόρφωση ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος για την παραμονή στη χώρα νέων ανθρώπων σε δομές εκπαίδευσης και έρευνας ( πανεπιστήμια, ερευνητικά ινστιτούτα ).

β) Παραγωγή και διαχείριση ενέργειας, περιβαλλοντική ανάπτυξη, στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης και της ενεργειακής αναβάθμισης.

γ) Κατασκευαστικός κλάδος και μεταβολή του μείγματος των δραστηριοτήτων προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ενεργειακής αποδοτικότητας.

δ) Ενίσχυση βιομηχανιών με σταθερά ισχυρή παρουσία στην Ελλάδα ή με υψηλές προοπτικές ανάπτυξης ( βιομηχανία τροφίμων, φαρμάκων, ναυπηγική ).

ε) Αναβάθμιση του τουριστικού μας προϊόντος βάσει νεότερων πρακτικών, τεχνολογιών και δυνατοτήτων.

στ) Επένδυση στη Ναυτιλία ως έναν από τους ισχυρότερους κλάδους για τη χώρα.

2. Οι ευκαιρίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Οι δυνατότητες που φέρνει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση συμπυκνώνονται στον συνδυασμό τεχνολογιών όπως τεχνητή νοημοσύνη, ρομποτική, ανάλυση μεγάλου όγκου δεδομένων, διαδίκτυο των μηχανών, 3D εκτυπώσειςμε την παραγωγική διαδικασία. Μπορεί να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην ανάπτυξη πολλών κλάδων όπως των προνομιακών πεδίων της ενέργειας και των τηλεπικοινωνιών, να αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής, να καταστήσει αποδοτικότερη μία διαδικασία παραγωγής, να αποτελέσει πυλώνα εξαγώγιμων αγαθών, να εκσυγχρονίσει και να ψηφιοποιήσει πολλαπλά μέρη της δημόσιας διοίκησης καθιστώντας το κράτος αποδοτικότερο.

3. Το BrainDrain ως ευκαιρία.

Λόγω της πολύχρονης εμπειρίας, της τεχνογνωσίας που πλέον φέρουν όσοι επέλεξαν να εργαστούν στο εξωτερικό, καθώς και των επαφών τους, μπορούν να αποτελέσουν ένα καταλυτικό παράγοντα στην ανάκαμψη της οικονομίας, καταλαμβάνοντας θέσεις κλειδιά στην αγορά εργασίας, ή ακόμα και σε νευραλγικές θέσεις δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών. Είναι, λοιπόν, ανάγκη η Πολιτεία να δώσει κίνητρα, ευκαιρίες και προοπτική ώστε να επαναπατριστούν.

4. Συνεχής επανακατάρτιση

Τέλος, χρειάζεται η διαρκής βελτίωση και εξέλιξη των εργαζόμενων, γεγονός που συνεισφέρει τόσο στην παραγωγικότητα, όσο και στην προσωπική ικανοποίηση :

α) Παροχή οικονομικών κινήτρων στις επιχειρήσεις για τηνεπανακατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού τους.

β) Συστηματική ενίσχυση των ψηφιακών δεξιοτήτων των διοικητικών στελεχών και εργαζομένων των δημόσιων οργανισμών.

Ως προοδευτικοί νέοι θέτουμε σε προτεραιότητα την μείωση της ανεργίας, όχι μόνο για να δώσουμε προοπτική στην εργασία, αλλά και γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να αφήσουμε πίσω μας την τελευταία δεκαετία, διαγράφοντας μία νέα πορεία προόδου, γεμάτη ευκαιρίες, στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της βιώσιμης ανάπτυξης.

ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Βασική ευθύνη ενός κοινωνικού κράτουςείναι η εξασφάλιση υγειονομικής περίθαλψης για τους πολίτες μέσω ενός κοινωνικά δίκαιου και αποδοτικού συστήματος υγείας. Στην Ε.Ε., το δικαίωμα στην υγεία αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται στις κοινές αξίες της.

Τα συστήματα υγείας, εν γένει, βασίζονται είτε στο μοντέλο της καθολικής παροχής υγείας, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού ( Beveridge ) είτε στο μοντέλο της παροχής υπηρεσιών υγείας, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ( Bismarck ). H χώρα μας προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση, υιοθετώντας ένα σύστημα υγείας καθολικών παροχών με τη δημιουργία τουΕΣΥ, δημιούργημα της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ και του τότε υπουργού Υγείας, Γεώργιου Γεννηματά. Δυστυχώς, λόγω κυρίως των προβλημάτων υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης και κακοδιοίκησης, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης,το ΕΣΥ αδυνατεί σήμερα να αντιμετωπίσει τις αυξημένες ανάγκες της κοινωνίας.

Για να αντιμετωπίσει τις παθογένειες του ΕΣΥ, η σημερινή κυβέρνηση εξαγγέλλει τη χρήση Συμπράξεων Δημόσιο – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και την εισαγωγή ιδιωτικού management, χωρίς να έχει παρουσιάσει ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την εξυγίανση των οικονομικών της υγείας.

Είναι προφανές πως η υγεία αποτελεί αγαθό υψίστης σημασίας, με το κοινωνικό δικαίωμα στη δημόσια υγεία να κατοχυρώνεται συνταγματικά. Συνεπώς, ο τομέας της υγείας δεν είναι μπορεί να αποτελεί πεδίο ελεύθερου ανταγωνισμού όπου η υγεία θα αντιμετωπίζεται ως εμπορεύσιμο αγαθό, την ώρα μάλιστα που δεν φέρνει και αποτέλεσμα. Σχετικό παράδειγμα αυτό των ΗΠΑ, όπου πρόκειται για ένα αμιγώς ιδιωτικό σύστημα Υγείας το οποίο φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Αν, παράλληλα, αναλογιστεί κανείς πως οι ΗΠΑ έχουν υπερπολλαπλάσιο κόστος με υπερβολικά χαμηλό επίπεδο υγείας, δημιουργούνται σοβαροί προβληματισμοί για την αποδοτικότητα ενός ιδιωτικού συστήματος.

Ας προσεγγίσουμε το θέμα με εναλλακτικό τρόπο :

• Μηχανισμοί αποδοτικότερης λειτουργίας.
• Ενιαίοι μηχανισμοί ελέγχου των προμηθειών.
• Δημιουργία παρατηρητήριου τιμών.

Ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος οφείλει να επενδύει ουσιαστικά στον τομέα της υγείας και να διέπεται από τα εξής χαρακτηριστικά :

• Καθολική παροχή των υπηρεσιών υγείας.
• Υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη.
• Γεωγραφικά ισορροπημένη κατανομή των μονάδων και των επαγγελματιών υγείας.

Οι προκλήσεις του τομέας της υγείας είναι πολλές και σημαντικές, καθώς φαίνεται πως μετατρέπεται σε πολυτέλεια για τους λίγους. Χρειάζονται, λοιπόν, τομές και ισχυρή πολιτική βούληση έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων που ωθούν προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Υγείας.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ

1. Πιστεύετε ότι πρέπει να αποσυνδεθεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση από την προετοιμασία εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο και να υπηρετεί τη γενική Παιδεία; Και αν ναι, με ποιο τρόπο;
2. Τι ρόλο μπορεί να παίξει το σχολείο στην καταπολέμηση του φαινομένου των fakenewsκαι της παραπληροφόρησης στην ψηφιακή εποχή; Είναι κρίσιμο για την προστασία της κοινωνίας συνολικά;
3. Βάσει της επικαιρότητας και του πρόσφατου κυβερνητικού έργου:α) Καλώς καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο όπως το ξέραμε;β) Ποιο θα πρέπει να είναι το πλαίσιο λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων; Είστε υπέρ της επαναφοράς της φοιτητικής εκπροσώπησης στα όργανα συνδιοίκησης και με ποιόν τρόπο;γ) Πρέπει στο πλαίσιο λειτουργίας των Πανεπιστημίων να ενισχυθεί το αυτοδιοίκητο; Ποιος ο ρόλος του Κράτους; Πως θα έχουμε σοβαρή αξιολόγηση και ποιοι πρέπει να συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή;δ) Υπό ποιο πλαίσιο τίθεται η ύπαρξη Μη Κρατικών – Μη Κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης ; Πως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα ιδιωτικά κολλέγια και οι απόφοιτοι τους ;ε) Ποιες άλλες τομές προτείνετε για το χώρο της Παιδείας;
4. Συμφωνείτε με την αύξηση του κατώτατου μισθού; Μπορεί να είναι αποδοτικό ένα μοντέλο 6ωρης εργασίας;
5. Συμφωνείτε με τη χρήση ΣΔΙΤ (Συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) στην Υγεία, και αν ναι, υπό ποιους όρους; Ποιες άλλες τομές μπορούν να γίνουν στο χώρο της Υγείας;